بیوگرافی صادق هدایت
صادق هدایت از تأثیرگذارترین و بحث‌برانگیزترین نویسندگان معاصر ایران است؛ نویسنده‌ای که با خلق آثاری همچون «بوف کور» و «سگ ولگرد»، سبک مدرنیسم را به ادبیات فارسی وارد کرد و نقشی بی‌بدیل در شکل‌گیری داستان‌نویسی نوین ایران داشت. نوشته‌های او، بازتابی از جهان‌بینی بدبینانه‌اش، رنج‌های روحی عمیق و عشق گاه پنهانش به سرزمین مادری است. حجم قابل توجه پژوهش‌ها و کتاب‌هایی که درباره‌ی زندگی و آثار او نگاشته شده، نشان از جایگاه ویژه‌ی او در جریان روشنفکری ایران دارد.
تولد، خانواده و تحصیلات صادق هدایت
صادق هدایت در ۲۸ بهمن ۱۲۸۱ در تهران و در خانواده‌ای اشرافی چشم به جهان گشود. پدرش هدایت‌قلی‌خان و مادرش زیورالملوک از خاندان‌های صاحب‌نام فرهنگی و سیاسی دوره‌ی قاجار بودند. او تحصیلات ابتدایی خود را در مدرسه‌ی دارالفنون آغاز کرد، اما در نوجوانی به‌دلیل بروز مشکلات چشمی، مدتی از تحصیل بازماند. پس از بهبود نسبی، به مدرسه‌ی فرانسوی اکول سن‌لوئی رفت، جایی که علاقه‌اش به زبان و ادبیات فرانسه شکل گرفت.
کمی بعد، با استفاده از بورس دولتی برای تحصیل در رشته‌ی دندان‌پزشکی عازم اروپا شد؛ اما خیلی زود این مسیر را ترک کرد. از دندان‌پزشکی به مهندسی و سپس به مطالعات زبان‌ها و فرهنگ‌های باستانی ایران روی آورد.
آشنایی با ادبیات اروپا
سفر به اروپا برای هدایت، آغاز دوره‌ای پربار در مسیر فکری و هنری او بود. در آنجا با آثار نویسندگان بزرگی چون ادگار آلن پو، موپاسان، چخوف، داستایوفسکی، ریلکه و فرانتس کافکا آشنا شد و به شدت از آن‌ها تأثیر گرفت. حضور دائم او در سینماها، گالری‌ها و تئاترها، او را با جریان‌های فکری و هنری روز اروپا پیوند زد.
هدایت در این دوران، نوشتن را به‌صورت جدی آغاز کرد و هم‌زمان به ترجمه‌ی آثار نویسندگان غربی نیز پرداخت. مقدمه‌ی تأمل‌برانگیز او بر داستان «در مستعمره‌ی مجازات» کافکا، با عنوان «پیام کافکا»، خود بیانیه‌ای از وضعیت روحی و فلسفی اوست.
مواجهه با مرگ و نخستین خودکشی صادق هدایت
تأثیرپذیری از راینر ماریا ریلکه، به‌ویژه در نگاه شاعرانه‌اش به مرگ، هدایت را نیز به سمت این موضوع کشاند. در سال ۱۳۰۶، او مقاله‌ای با عنوان «مرگ» نوشت که بازتابی از نگاه فلسفی او به نیستی بود. یک سال بعد، در اقدامی تراژیک، از پل رودخانه مارن در فرانسه خود را به پایین پرت کرد اما به‌طور اتفاقی توسط مردی که در قایقی در زیر پل بود نجات یافت. هدایت بعدها درباره‌ی این حادثه تنها گفت: «من واقعاً یک کار دیوانه‌کننده انجام دادم.»
خلق بوف کور
در سال ۱۳۱۰، هدایت به همراه بزرگ علوی، مجتبی مینوی و مسعود فرزاد، گروهی روشنفکری با گرایش‌های ضدسلطنتی تشکیل دادند که به نام گروه ربعه شناخته شد. فعالیت‌های این گروه باعث خشم حاکمیت شد و پس از انحلال آن، برخی اعضا به زندان افتادند. هدایت برای رهایی از فشارها به هند رفت و مدتی در میان جامعه‌ی زرتشتیان بمبئی زندگی کرد. در همین دوران بود که «بوف کور»، مشهورترین و تاریک‌ترین اثر او، نوشته و منتشر شد.
پس از بازگشت به ایران، مدتی در بانک ملی و سپس در اداره‌ی موسیقی کشور مشغول به کار شد و سردبیری مجله‌ی موسیقی را برعهده گرفت.
آثار شاخص صادق هدایت
از مهم‌ترین آثار او می‌توان به این موارد اشاره کرد:
- بوف کور
- سگ ولگرد
- زنده به گور
- حاجی آقا
- توپ مرواری
- ترجمه‌هایی از فرانتس کافکا و دیگر نویسندگان اروپایی
واپسین سال‌ها و مرگ
در پی اشغال ایران توسط متفقین و سقوط رضا شاه، فضای باز سیاسی در ابتدا امیدی در دل هدایت برانگیخت؛ اما این امید دیری نپایید. بسته شدن مجله‌ی موسیقی و شرایط اجتماعی جدید، هدایت را دچار سرخوردگی بیشتری کرد. در این دوران، او مدتی در دانشکده‌ی هنرهای زیبای دانشگاه تهران فعالیت داشت. آخرین داستان او، «فردا»، در سال ۱۳۲۵ منتشر شد.
سال‌های پایانی زندگی هدایت، زیر سایه‌ی اعتیاد به الکل و مواد مخدر، و ناامیدی سیاسی سپری شد. ارتباطش با محافل نزدیک به حزب توده نیز نتوانست مرهمی بر زخم‌های روحی‌اش باشد. در اواخر سال ۱۳۲۹، ایران را ترک کرد و بدون شغل یا پشتوانه‌ای مالی، به پاریس رفت. سرانجام در ۱۹ فروردین ۱۳۳۰، در آپارتمان خود در پاریس با گاز خودکشی کرد. پیکر او در گورستان «پِر لاشِز» به خاک سپرده شد.
صادق هدایت با نگاه تیزبین و بدبینانه‌اش به جامعه، راهی تازه در ادبیات معاصر ایران گشود؛ راهی که بعدها نویسندگانی چون عباس معروفی در آن قدم گذاشتند. اگر می‌خواهید بدانید چگونه نسل بعدی نویسندگان ایرانی از میراث هدایت تأثیر گرفتند