بیوگرافی کتایون ریاحی
کتایون ریاحی متولد ۱۰ دی ۱۳۴۰ در تهران، بازیگر برجسته سینما و تلویزیون ایران و همچنین بنیان‌گذار و مدیرعامل بنیاد نیکوکاری «کیش مهر کتایون» است. وی در رشته ادبیات و مردم‌شناسی تحصیل کرده و علاوه بر فعالیت‌های هنری، در حوزه‌های خیریه و ادبی نیز حضوری فعال دارد.
زندگی شخصی کتایون ریاحی
کتایون ریاحی دارای یک فرزند پسر به نام پوریا ریاحی است که در حوزه موسیقی تحصیلات آکادمیک دارد و نخستین آلبوم بی‌کلام خود با عنوان پژواک سکوت را به نفع بنیاد خیریه مادرش تولید کرده است.
برادر او علیرضا ریاحی نیز یکی از بازیگران شناخته‌شده سینما در ایران است.
پدرش، اردشیر ریاحی، پزشک ارتوپد بیمارستان چمران شیراز بود و مادرش گیتی ریاحی ریشه‌ای گیلانی-شیرازی دارد.
در خصوص زندگی زناشویی، کتایون ریاحی تاکنون دو بار ازدواج کرده است. همسر اول او از فعالان اقتصادی بوده و گفته می‌شود از سهام‌داران شرکت نفتی «OIL WORLD» در آمریکا بوده است. این ازدواج به طلاق انجامید. دلیل دقیق جدایی او از همسر اولش در رسانه‌ها به‌طور رسمی اعلام نشده، اما برخی منابع به تفاوت دیدگاه‌ها و مشکلات شخصی اشاره کرده‌اند.
وی بعدها با فرشید رحیمیان (کارگردان و بازیگر) ازدواج کرد که این رابطه نیز به جدایی ختم شد.
فعالیت هنری کتایون ریاحی
ریاحی فعالیت خود را ابتدا با نویسندگی برای کودکان آغاز کرد. اولین حضور سینمایی او با فیلم «خبرچین» بود که به سرانجام نرسید. اما با بازی در فیلم «پاییزان» به کارگردانی رسول صدرعاملی به عرصه حرفه‌ای ورود کرد. هرچند در ابتدا در سینما چندان موفق نبود، با ایفای نقش در سریال محبوب پدرسالار توانست به شهرت برسد.
در ادامه با حضور در سریال‌هایی چون روزهای زندگی، پس از باران، شب دهم و روشن‌تر از خاموشی جایگاه خود را در تلویزیون تثبیت کرد. بازی چشمگیر او در سریال «یوسف پیامبر» در نقش زلیخا از ماندگارترین نقش‌آفرینی‌های تلویزیونی او به‌شمار می‌رود.
در سینما نیز با فیلم‌هایی چون شام آخر (فریدون جیرانی)، این زن حرف نمی‌زند (احمد امینی) و بانوی من (یدالله صمدی) توانایی‌های خود را به نمایش گذاشت. بازی او در فیلم «شام آخر» باعث شد نامزد دریافت جایزه بهترین بازیگر زن از جشنواره فیلم فجر شود.
کناره‌گیری کتایون ریاحی از بازیگری
در خرداد ۱۳۸۸، کتایون ریاحی با انتشار یادداشتی اعلام کرد که از دنیای بازیگری کناره‌گیری کرده است. فرج‌الله سلحشور کارگردان سریال «یوسف پیامبر»، درباره دلیل این تصمیم گفت: ریاحی پس از ایفای نقش در فضای معنوی آن سریال اعلام کرد دیگر قادر به تحمل فضای سینما نیست و ترجیح می‌دهد همان خاطره خوش را حفظ کند.
بازگشت به تلویزیون کتایون ریاحی
پس از سال‌ها دوری از تلویزیون، در تیر ۱۳۹۵، با حضور در برنامه خندوانه بازگشتی غیررسمی داشت و اعلام کرد که امکان فعالیت مجدد در عرصه هنری برایش وجود دارد.
حاشیه های کتایون ریاحی
در فروردین ۱۳۹۲، تصاویری از کنسرت ابی در لس‌آنجلس منتشر شد که برخی رسانه‌ها ادعا کردند زنی بدون حجاب در کنار این خواننده، شباهت زیادی به کتایون ریاحی دارد. این موضوع بازتاب رسانه‌ای گسترده‌ای پیدا کرد و حتی معاون اجتماعی نیروی انتظامی از پیگیری این مسئله از طریق اینترپل خبر داد.
کتایون ریاحی این ادعا را به‌طور کامل تکذیب کرد و گفت: «عکس‌ها متعلق به من نیستند. متأسفم که برخی بدون آگاهی دست به تخریب چهره‌های شناخته شده می‌زنند.»
گزارش‌هایی نیز منتشر شد که این تصاویر مربوط به مهشید برومند، همسر دوم ابی، بوده است.
آثار هنری کتایون ریاحی
فیلم‌های سینمایی کتایون ریاحی:
- شام آخر
کتایون ریاحی در فیلم شام آخر یکی از ماندگارترین نقش‌آفرینی‌های خود را ارائه داد؛ اثری پرستاره که در کنار بازیگرانی همچون محمدرضا شریفی‌نیا تجربه‌ای متفاوت برای مخاطبان خلق کرد. برای آشنایی بیشتر با زندگی هنری و شخصی محمدرضا شریفی‌نیا، می‌توانید بیوگرافی کامل او را مطالعه کنید.
- این زن حرف نمی‌زند
- بانوی من
- دعوت
- قافله
- پاییزان
- کشتی آنجلیکا
- لاک‌پشت
سریال‌های تلویزیونی کتایون ریاحی:
- یوسف پیامبر
- شب دهم
- پس از باران
- پدرسالار
- روشن‌تر از خاموشی
- روزهای زندگی
- پهلوانان نمی‌میرند
- دردسر
- سایه همسایه
فعالیت ادبی کتایون ریاحی
در سال ۱۳۹۳، کتایون ریاحی دو کتاب منتشر کرد:
- «یک پنجره برای من»؛ شامل هشت نمایشنامه با طرح جلدی از عباس کیارستمی
- «ماهی قرمز کوچولو»؛ داستانی کودکانه با تصویرگری نگین احتسابیان
در پایان، کتایون ریاحی را می‌توان نه‌تنها به‌عنوان یکی از چهره‌های ماندگار و تأثیرگذار در سینما و تلویزیون ایران، بلکه به‌عنوان زنی فعال، مستقل و دغدغه‌مند در حوزه‌های فرهنگی و اجتماعی نیز شناخت. او با نقش‌آفرینی‌های خاطره‌انگیز، کناره‌گیری معنادار از بازیگری، فعالیت‌های نیکوکارانه و حضور آگاهانه در فضای رسانه‌ای، تصویری متفاوت از یک هنرمند زن در ایران معاصر ارائه داده است؛ تصویری که فراتر از قاب تلویزیون و پرده سینما، رد پای پررنگی در حافظه فرهنگی جامعه باقی گذاشته است.